Współpracuj, dobrze?

Trzyletnia Magda wie, że powinna odkładać rzeczy na miejsce, gdy przestanie się nimi bawić, jednak zostawia na podłodze ułożone już puzzle i przechodzi do kącika z lalkami. Zauważa to przedszkolanka. Madziu, zostawiłaś puzzle na podłodze – zwraca się do niej. – Powinnaś je odłożyć na miejsce, zanim weźmiesz nową zabawkę. Dobrze? Dziewczynka kiwa głową, jednak nie odchodzi od lalek. Przedszkolanka ponawia próbę. Madziu, jeżeli nikt by po sobie nie sprzątał, to w naszej sali panowałby straszny bałagan. Proszę, pozbieraj puzzle i odłóż je na miejsce, dobrze? – Tym razem dziewczynka nawet nie spojrzała. Co się stanie, jeżeli poprosimy dziecko, aby coś zrobiło, a później dodamy „dobrze?” na końcu naszej prośby? Do kogo odnosi się to „dobrze”? Do dziecka? Czy do nauczyciela? A co się stanie, jeżeli dziecko nie zachowuje się tak, jak należy? Czy to oznacza, że współpraca jest nieobowiązkowa? I kto o tym decyduje? Wydaje się, że Magda już się na coś zdecydowała. Gdy dodamy „dobrze?” na końcu naszej prośby, komunikat straci swoją wyrazistość.